Skójka gruboskorupowa

Skójka gruboskorupowa

Na terenie Nadnidziańskiego Parku Krajobrazowego stwierdzono 19 gatunków mięczaków wpisanych na polską czerwoną listę zwierząt ginących i zagrożonych. Występuje tu 6 gatunków ślimaków i 13 gatunków małży. W projekcie Life17 ochroną czynną objęto  (Unio crassus). Sama nazwa zwierzęcia pochodzi od bardzo silnie zgrubiałych ścian muszli.

Organizm ten jest doskonałym wskaźnikiem jakości wód powierzchniowych. W ciągu doby jest w stanie przefiltrować 40 l wody, stąd wrażliwość na zanieczyszczenia, szczególnie jony amonowe i azotanowe dostające się do wody z użytków rolnych. Małż ten preferuje koryto rzeczne naturalnie ukształtowane z piaszczystym dnem. Znaleźć go można blisko brzegu tam, gdzie nurt zwalnia. Kilkadziesiąt lat temu skójka spotykana była powszechnie na terenie prawie całego kraju. Jej muszle używane były do wyrobu guzików, okładzin instrumentów muzycznych i przedmiotów ozdobnych. Obecnie występuje ona lokalnie, na rozproszonych i izolowanych stanowiskach.

W ramach projektu „Renaturyzacja Śródlądowej Delty Rzeki Nidy” przywracane zostaną siedliska zdegradowane lub zagrożone, co pozwoli na zwiększenie populacji skójki.

Mięczaki te w ciągu godziny na swojej jednej nodze są w stanie pokonać około 2 metry, jednak ich potomstwo zwane glochidiami przyczepia się do skrzeli określonych gatunków ryb, przemieszcza na znaczne odległości i kolonizuje nowe siedliska. Jako żywicieli pośrednich skójki rozpoznano 12 gatunków np.: ciernika, cierniczka, głowacza białopłetwego, Dojrzałe glochidia odczepiają się od żywiciela i rozpoczynają samodzielne życie, początkowo zakopane w piasku do głębokości nawet 50 cm. Zagrożeniem dla skójki jest wprowadzanie do zbiorników w których występuje gatunków ryb, na których larwy nie mogą przejść przeobrażenia. W ramach projektu przewidziana jest współpraca z lokalnymi kołami wędkarskimi mająca na celu zarybianie rzeki Nidy odpowiednimi gatunkami.

fot. prof. Tadeusz Zając



Skip to content