05 mar Budowanie platformy gniazdowej dla bielika w ramach projektu LIFE
Platforma gniazdowa dla dużych ptaków, jakim nie wątpliwie jest bielik, musi być konstrukcją solidną, mocno zamocowaną na drzewie ze względu na rozmiary gniazda, które może być na niej zbudowane. Ptaki szponiaste, podobnie jak choćby bociany, wykorzystują przez wiele lat a nawet pokoleń to samo gniazdo niekiedy przybierające ogromne rozmiary. W przypadku bielika może ono mieć 2 metry średnicy i ważyć ponad pół tony. Aby uświadomić sobie jego rozmiar wystarczy fakt, że na takim gnieździe może wygodnie położyć się dorosła osoba. Dlatego tak ważne jest wybranie solidnego, zdrowego drzewa w spokojnym miejscu z dogodnym dolotem.
Platforma sama w sobie nie jest gotowym gniazdem a jego zalążkiem. Dopiero na niej po zajęciu rewiru, ptaki będą budować gniazdo. Platforma powstała na terenie kompleksu leśnego zarządzanego przez Nadleśnictwo Pińczów, w którym stwierdzono gniazdowanie pary bielików. Ptaki szponiaste z reguły mogą mieć w rewirze kilka gniazd, które naprzemiennie wykorzystują w zależności od lokalnej sytuacji. W przypadku niekorzystnej sytuacji wokół istniejącego gniazda ptaki będą miały alternatywę w postaci gotowej podstawy na gniazdo, gdzie wystarczy dołożyć trochę materiału. Dzięki temu zminimalizowane będzie ryzyko opuszczenia bezpiecznego rewiru na terenie Nadleśnictwa. Warto przy tej okazji wspomnieć o niemałych zasługach Lasów Państwowych wraz z Komitetem Ochrony Orłów w czynnej ochronie zagrożonych zwierząt a w szczególności bielika, który był jednym z dziesięciu gatunków, dla których w 1983 r. na mocy Rozporządzenia Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego utworzono strefy ochronne dla miejsc ich rozrodu, stając się przy tym prekursorem w praktyce ochrony przyrody w skali europejskiej.
Fotopułapki montowane przy regularnie zasiedlanych gniazdach są skutecznym i efektywnym sposobem monitorowania tego co się w nich dzieje. By skutecznie chronić cokolwiek trzeba najpierw to poznać. Nie inaczej jest w tym przypadku. Zakrojone na szeroką skalę badania nad biologią bielików prowadzone przez wiele dziesięcioleci, przyniosły wymierny skutek w skutecznej ochronie tego majestatycznego szponiastego. By to potwierdzić wystarczy przytoczyć kilka faktów. Pod koniec XIX w. populację bielika na ziemiach polskich szacowano na zaledwie kilkadziesiąt par a na początku XX w. już jedynie 20 par, co było skutkiem bezpośredniego działania człowieka, jak i niszczenia siedlisk. Od 1952 r. po wprowadzeniu ścisłej ochrony, sytuacja zaczęła się poprawiać aż do lat 60-tych, kiedy to masowe stosowanie DDT zbierało śmiertelne żniwo wśród ptaków drapieżnych. Dopiero po zaprzestaniu stosowania niebezpiecznych chemikaliów, od lat 80-tych odnotowywano sukcesywny wzrost populacji z ok. 120-130 par do ok. 500 par pod koniec XX w. i aż 1500 par na chwilę obecną. Bielik jest gatunkiem długowiecznym mogącym się rozmnażać dopiero po osiągnięciu 5-6 lat dlatego utrata dorosłych osobników jest bardzo niebezpieczna dla całej populacji. Dzięki badaniom wprowadzono ochronę gatunkową, wycofano niebezpieczny DDT, co odwróciło niebezpieczny trend spadku populacji.
